Εγκαταλειμμένο, ρημαγμένο από το χρόνο, με καταστραμμένες εγκαταστάσεις, βρομιά και σκουπίδια, το κάμπιγκ ΕΟΤ Επανομής τα τελευταία επτά χρόνια έπαψε να θυμίζει την αίγλη που διατηρούσε για περισσότερα από είκοσι πέντε χρόνια, όταν προσέλκυε πλήθος ελλήνων και ξένων επισκεπτών.
Του Φώτη Κουτσαμπάρη από εφημερίδα <<ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ>>
Σήμερα, μετά από διαμάχη ετών, έχει περάσει στην ιδιοκτησία του δήμου Επανομής, με τελεσίδικες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, αλλά ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιο θα είναι το μέλλον του.
Σε έκταση 400 στρεμμάτων, η οποία απαλλοτριώθηκε το 1971 για λογαριασμό του ΕΟΤ και το 2003 πέρασε στα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα, με διαχειριστή την “Αγροτουριστική Α.Ε.”, το κάμπιγκ Επανομής συμπεριλαμβανόταν στα μεγαλύτερα των Βαλκανίων. Με χώρους υγιεινής, ντους, μαγειρεία, πλυντήρια, εγκαταστάσεις μίνι μάρκετ 160 τ.μ., εστιατορίου 350 τ.μ. και γήπεδα μπάσκετ, βόλεϊ και τένις, παρείχε στους κατασκηνωτές μοναδική εξυπηρέτηση στη διάρκεια της διαμονής τους. Διέθετε 616 θέσεις σκηνών και τροχόσπιτων και μπορούσε να φιλοξενήσει περισσότερα από 1.500 άτομα.
Η σημερινή εικόνα όμως είναι απογοητευτική: Σπασμένα κουφώματα και τζάμια, πεσμένοι σουβάδες, σκουπίδια, ψηλά αγριόχορτα, απεριποίητα δέντρα, σκουριασμένη περίφραξη. Ο χώρος φυλάσσεται από ιδιωτική εταιρεία ασφάλειας για λογαριασμό του μισθωτή, αλλά ούτως ή άλλος, εκτός από... ζωύφια, κανείς άλλος δεν πλησιάζει.
“Όποιος από τους παλιούς γνώριζε το κάμπιγκ, μόλις το βλέπει σε αυτή την κατάσταση, βάζει τα κλάματα. Ήταν το πρώτο των Βαλκανίων, το ομορφότερο, με πρασινάδα, μαγειρεία, καφετερία, και ρήμαξε. Έδινε ζωή σε όλη την Επανομή. Ακόμη και η πλατεία στο κέντρο του χωριού ήταν γεμάτη. Το κατέστρεψαν. Για μια περίοδο είχε μετατραπεί σε πάρκιγκ τροχόσπιτων και ύστερα καταστράφηκε. Είναι ντροπή”, λέει με παράπονο ο κ. Βασίλης Ασλανίδης, κάτοικος Επανομής.
“Ερχονταν Γάλλοι, Ιταλοί, Γιουγκοσλάβοι, Έλληνες. Είχαμε μεγάλη τουριστική κίνηση. Η καταστροφή του κάμπιγκ ήταν πλήγμα για όλο το χωριό. Σήμερα που τα οικονομικά είναι δύσκολα, είμαστε ακόμη χειρότερα”, προσθέτει ο κ. Αστέριος Τέλλος.
Με νοσταλγία θυμούνται την καλή εποχή του κάμπιγκ όσοι βρέθηκαν ακόμη και για λίγες μέρες στις εγκαταστάσεις του.
“Ήταν ό,τι ομορφότερο υπήρχε στη Θεσσαλονίκη. Μια πραγματική όαση. Τόσο όμορφο, τόσο ξεχωριστό, και όταν το είδα εγκαταλλειμένο με έπιασε θλίψη”, περιγράφει στη “ΜτΚ” ο κ. Γιάννης Ρέκλος, γυμναστής, ο οποίος εργάστηκε στο κάμπιγκ την περίοδο 1985-1987 και το 1996 ίδρυσε τον “Οικοπεριηγητή” για τη διάσωση του βιότοπου της λίμνης Κερκίνης.
“Είχε πάρα πολύ κόσμο, ήταν ζωντανό. Προσέφερε πολλές υπηρεσίες, μπαράκι, εστιατόριο, ξαπλώστρες. Ερχόταν πρωί πρωί το τρακτεράκι, μάζευε τα φύκια και καθάριζε την παραλία. Οι σκηνές γέμισαν το χώρο απ’ άκρη σ’ άκρη και τα τροχόσπιτα καταλάμβαναν όλες τις θέσεις. Ερχόταν πολλοί Γιουγκοσλάβοι, Γερμανοί και Έλληνες. Ήμουν ναυαγοσώστης με δίπλωμα και είχα βάρκα, μηχανή, σωστική λέμβο. Η οργάνωση ήταν υποδειγματική. Στη θάλασσα υπήρχαν σημαδούρες, για να μην απομακρύνεται ο κόσμος και για να μην πλησιάζουν τα καράβια. Το κάμπιγκ είχε όμορφη είσοδο, με μπάρες, πολλά δέντρα και γκαζόν. Οι παραθεριστές είχαν την ευκαιρία να κάνουν και ποδήλατο, ενώ τα βράδια δημιουργούνταν ομάδες και ψάρευαν. Ακόμη και η ευρύτερη περιοχή του κάμπιγκ είχε ζωή. Έκανα καταδύσεις και έβγαινα στη Νέα Ηράκλεια, όπου τα χωράφια ήταν σπαρμένα με καρπούζια. Τα μάζευαν οι αγρότες και έρχονταν να τα πουλήσουν στο κάμπιγκ. Όταν πήγαινα το φθινόπωρο στο κάμπιγκ και έβλεπα μόνο τα τροχόσπιτα, καθόμουν στην ακροθαλασσιά και αναπολούσα τις καλοκαιρινές στιγμές. Όλοι οι επισκέπτες θυμούνται με νοσταλγία εκείνη την εποχή”, θυμάται ο κ. Ρέκλος.
“Είναι λυπηρό που έκλεισε αυτό το κάμπιγκ. Όταν, μετά από χρόνια, το επισκέφτηκα και το είδα ρημαγμένο, στενοχωρήθηκα. Δεν μπορώ να ερμηνεύσω τη στάση της πολιτείας. Είναι απερίγραπτα αυτά που συμβαίνουν”, υπογραμμίζει ο ίδιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου